بدي احكي قصة يا اخوان
الله واحد مالو ثان
القصة قصة انسانة
عاشت في قديم الزمان
اولها كان يا مكان
كان الها اربع شبان
محمد واحمد وغسان
واصغرهم اسمو عدنان
بعد ما كبروا يا اخوان
شاهدوا غدر اللئام
سألو امهم يا يما
ليش ما النا بستان
وينو ابونا يا يما
قلتيلنا انو رجعان
وليش منسكن بالخيمة
من دون كل الجيران
قالت امهم يا ولادي
كان النا اجمل بستان
حرثوا ابوكم بذراعو
زرع العنب والرمان
وكلو فَيّ وكلو مَيّ
كلو خضرة وأطمئنان
وبجمبو النا بيارة
فيها الحامض والحِليان
وفي البيارة بير كبير
حفروا ابوكم للعطشان
وقبالة شارع طويل
بينزل دغري على بيسان
على طرفه كله أزهار
ورد وفل وأقحوان
وبغربه كان النا بيت
وقبالة ساحة وميدان
وفي الساحة مربط للخيل
لأبوكم شيخ الفرسان
فيه القهوة وفيه الهيل
فيه يحدث يا مكان
كنا نقضي فيه الليل
والقمر فوقنا سهران
نتسامر ونقول يا ليل
والدنيا كلها امان
كنتو انت ولاد صغار
تنزلو على البستان
تقطعوا من الاثمار
تلعبو مع الاطفال
مر الزمن يا ولادي
كبر العنب والرمان
لكن الظالم يا احبابي
غادر ما الو امان
هجموا علينا الاعادي
والطفل قبل النسوان
واللي استشهد استشهد
وتصاوبوا كل السكان
اليوم كبرتو يا ولادي
صرتو من الرجال الشجعان
فلسطين بتستنى
بتستنى كل الفرسان
وتنادي هي يا احبابي
حرروني من العدوان
وتنادي هي يا رجالي
حرروني من الطغيان
اتطّوع احمد وغسان
لحقوا محمد وعدنان
نزلوا على فلسطبن
حملوا المدفع والقران
عند حدود البيارة
والقمر يرسل لمعان
وأستشهدوا بالغارة
قبل ما يشوفوا البستان
واستشهدوا في الغارة
ما قدروا يشوفوا البستان
على باب الخيمة وقفت
ام احمد ام الشجعان
قالت يا ربي حمدك
ما غيرك اني حمدان
رايح ابكي ورايح انوح
لكن يا ربي فرحان